خاکسر

تو آتشی در زیر و من خاکسرم
سوزد تنم تا که نمیرد باورم

سُستم چنان که باد نرمی میبرد
ته ماندهایِ اشتیاقِ آخـــرم

قدرت نشاید ،  ایمنی باشم توار
آید نسیمی و بَــرَد سرتاسرم

شعله بکش در انتهای ضعف من
روزی تو هم مقابل و برابرم

در انتهای سردِ لبخندِ زمان
شو مرحمی بر التهابِ جـِـگرم

حتم یقینم سهم بادی میشوم
جای دگر شعله کشاند آذرم

روزگار

شاعر آبملخ...